Ons kerstcadeautje vanuit Peru!
Door: Michael en Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke
25 December 2012 | Peru, Arequipa
Toch nog een klein kerstcadeautje om jullie tijdens deze gezellige feestdagen nog even bezig te houden!
Klein was het juiste woord, als je over Ilo de Moqeuqua, Peru praat. Onderweg naar dit plaatsje verandert de omgeving met de meter. We zaten aan de kust, tegen hoge duinen (de hoogste woestijn, de Atacama-woestijn). Het strand was gedeeltelijk in beslag genomen door planten, rotsen en op sommige stukken brak water. We zijn één nacht in Ilo gebleven, waarin we het stadje helemaal hadden gezien. Hun grote trots was een prachtige kleurrijke vissershaven, waar de vissers en dieren harmonieus met elkaar samenleefden. Vogels, zeehonden en pelikanen cirkelden in grote hoeveelheden rondom de vissersboten, wachtend op de restanten vis die weggegooid werden. Voor de pelikanen was het meer een weekmaaltijd, gezien de grote moeite die ze hadden om de vissenkoppen naar binnen te werken, maar de zeehonden speelde vrolijk met de gigantische vissenkoppen om deze in hapbare brokken te scheuren. Dit was een erg spectaculair aangezicht.
21 december vertrokken we richting Moqeuqua een oase stadje in het midden van woestijn en bergen. Het hele stadje voorziet zichzelf vanuit één waterstroompje, wat langs het stadje stroomt en wordt vergezeld door het enige stukje groen wat in de omgeving te bekennen is. Het was wel grappig om door het climaat noodgedwongen “verticale landbouw” te aanschouwen. Door een enkel stroompje naast een relatief steile helling, worden verschillende gewassen op verschillende hoogten verbouwd en door een ingenieus irrigatiesysteem van water voorzien. In twee dagen hebben we deze stad van alle kanten kunnen bewonderen door onze zelf gecreëerde hike tochten. Die overigens niet van beginnersniveau waren maar voor ‘vergevorderde’, al zeg ik het zelf! Gelukkig werden we na al dit zweetwerk, beloond met een prachtig uitzicht vanaf het topje van de berg, over de gehele stad. Moquequa was eveneens een stadje waar niet veel toeristen komen. Van alle kanten werden we belaagd, toegeschreeuwd en aangestaard door Peruanen. Op zich geen probleem, totdat er drank in de man komt en ze geen grenzen meer kennen. We konden natuurlijk de laatste dag op de Maja-kalender, niet op onze kamer doorbrengen en zijn opzoek gegaan naar het uitgaansleven. Dit hadden we al snel gevonden in een klein salsa tentje.. jaja Mike zijn heupjes stonden niet stil! Gelukkig was het na een half uur, toch wat normaler geworden dat er ook gringo’s aan de bar stonden en ging iedereen weer zijn eigen gang. Aan het einde van de avond, liepen we richting ons hostel en passeerde nog een poulcafé, waar we besloten nog een afzakkertje te halen. Dit eindigde uiteindelijk in een gigantisch kroeggevecht, doordat de drank e.a. het toeliet om mij opdringerig te beginnen te zoenen, eerst op mijn wang maar later ook op mijn mond probeerde. Wegduwen had geen zin.. Mike die nog intens met een andere Peruaan aan het praten was, had niets door totdat de tafel samen met al het bier en glazen door de lucht vlogen doordat een oplettende Peruaan (die overigens z’n vriend was)het voor mij op nam. Hij gaf deze grensoverschrijdende gast zo’n goeie rechtse, dat hij met de grond gelijk ging. Nadat ze gepaard met een flying kick samen de deur uit vlogen, gingen wij er toch ook maar snel vandoor! Tijd om naar huis te gaan!
23 december, vertrokken we pas om 18:30uur naar Arequipa, waardoor we nog de hele dag de tijd hadden voor wat leuke activiteiten. Nadat we een groot gedeelte van de ochtend in de enige rivier hadden gezeten, raakte we ’s middags nog heel even in een barretje verzeild. Een flashback naar de 21e zorgde ervoor dat we beter oplettend waren maar toch kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat we onze tactiek aan moeten passen. Mike is vanaf nu ‘my husband’ en duld geen andere mannen aan mijn lijf! Hopen dat dit beter gaat werken.. We vlogen het kroegje uit, richting het busstation waar erachter kwamen dat onze bus ’s ochtens om 6 uur was vertrokken! Handig! Gelukkig regelde een lieve vrouw twee nieuwe plekjes in de eerst volgende bus, en kwamen we ’s avonds om 11:00uur toch nog in Arequipa aan..
24 december, dat het nu kerstavond is in Nederland, is lastig te bevatten. De zon begint hier langzaam onder te gaan, wat de temperatuur drukt naar een lange broek-temperatuur maar de slippertjes kunnen gewoon aanblijven. Af en toe, dwalen mijn gedachten af naar de kerstdagen in Nederland, de gezellige etentjes en de kaarsjes op tafel en ik moet zeggen.. ik mis het zelfs een beetje! Het blijft toch een gezelligheidsfeest, dat je samen met je familie en naasten deelt. Wat is de reden dat het gevoel van gemis nu ik er niet ben, groter is dan mijn genot op het moment dat ik het wel thuis vier?? De druk? De verplichting? De haast om van het ene etentje naar het andere te vliegen?
Daarom lieve mensen, deze tip vanuit ons hartje.. geniet deze kerst van het hier en nu, stop even met plannen en sta stil bij hetgeen dat je op dat moment aan het doen bent met de mensen die van je houden.. De tijd vliegt voorbij..
Enjoy every second!!
Liefs en een dikke knuffel van ons!
Klein was het juiste woord, als je over Ilo de Moqeuqua, Peru praat. Onderweg naar dit plaatsje verandert de omgeving met de meter. We zaten aan de kust, tegen hoge duinen (de hoogste woestijn, de Atacama-woestijn). Het strand was gedeeltelijk in beslag genomen door planten, rotsen en op sommige stukken brak water. We zijn één nacht in Ilo gebleven, waarin we het stadje helemaal hadden gezien. Hun grote trots was een prachtige kleurrijke vissershaven, waar de vissers en dieren harmonieus met elkaar samenleefden. Vogels, zeehonden en pelikanen cirkelden in grote hoeveelheden rondom de vissersboten, wachtend op de restanten vis die weggegooid werden. Voor de pelikanen was het meer een weekmaaltijd, gezien de grote moeite die ze hadden om de vissenkoppen naar binnen te werken, maar de zeehonden speelde vrolijk met de gigantische vissenkoppen om deze in hapbare brokken te scheuren. Dit was een erg spectaculair aangezicht.
21 december vertrokken we richting Moqeuqua een oase stadje in het midden van woestijn en bergen. Het hele stadje voorziet zichzelf vanuit één waterstroompje, wat langs het stadje stroomt en wordt vergezeld door het enige stukje groen wat in de omgeving te bekennen is. Het was wel grappig om door het climaat noodgedwongen “verticale landbouw” te aanschouwen. Door een enkel stroompje naast een relatief steile helling, worden verschillende gewassen op verschillende hoogten verbouwd en door een ingenieus irrigatiesysteem van water voorzien. In twee dagen hebben we deze stad van alle kanten kunnen bewonderen door onze zelf gecreëerde hike tochten. Die overigens niet van beginnersniveau waren maar voor ‘vergevorderde’, al zeg ik het zelf! Gelukkig werden we na al dit zweetwerk, beloond met een prachtig uitzicht vanaf het topje van de berg, over de gehele stad. Moquequa was eveneens een stadje waar niet veel toeristen komen. Van alle kanten werden we belaagd, toegeschreeuwd en aangestaard door Peruanen. Op zich geen probleem, totdat er drank in de man komt en ze geen grenzen meer kennen. We konden natuurlijk de laatste dag op de Maja-kalender, niet op onze kamer doorbrengen en zijn opzoek gegaan naar het uitgaansleven. Dit hadden we al snel gevonden in een klein salsa tentje.. jaja Mike zijn heupjes stonden niet stil! Gelukkig was het na een half uur, toch wat normaler geworden dat er ook gringo’s aan de bar stonden en ging iedereen weer zijn eigen gang. Aan het einde van de avond, liepen we richting ons hostel en passeerde nog een poulcafé, waar we besloten nog een afzakkertje te halen. Dit eindigde uiteindelijk in een gigantisch kroeggevecht, doordat de drank e.a. het toeliet om mij opdringerig te beginnen te zoenen, eerst op mijn wang maar later ook op mijn mond probeerde. Wegduwen had geen zin.. Mike die nog intens met een andere Peruaan aan het praten was, had niets door totdat de tafel samen met al het bier en glazen door de lucht vlogen doordat een oplettende Peruaan (die overigens z’n vriend was)het voor mij op nam. Hij gaf deze grensoverschrijdende gast zo’n goeie rechtse, dat hij met de grond gelijk ging. Nadat ze gepaard met een flying kick samen de deur uit vlogen, gingen wij er toch ook maar snel vandoor! Tijd om naar huis te gaan!
23 december, vertrokken we pas om 18:30uur naar Arequipa, waardoor we nog de hele dag de tijd hadden voor wat leuke activiteiten. Nadat we een groot gedeelte van de ochtend in de enige rivier hadden gezeten, raakte we ’s middags nog heel even in een barretje verzeild. Een flashback naar de 21e zorgde ervoor dat we beter oplettend waren maar toch kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat we onze tactiek aan moeten passen. Mike is vanaf nu ‘my husband’ en duld geen andere mannen aan mijn lijf! Hopen dat dit beter gaat werken.. We vlogen het kroegje uit, richting het busstation waar erachter kwamen dat onze bus ’s ochtens om 6 uur was vertrokken! Handig! Gelukkig regelde een lieve vrouw twee nieuwe plekjes in de eerst volgende bus, en kwamen we ’s avonds om 11:00uur toch nog in Arequipa aan..
24 december, dat het nu kerstavond is in Nederland, is lastig te bevatten. De zon begint hier langzaam onder te gaan, wat de temperatuur drukt naar een lange broek-temperatuur maar de slippertjes kunnen gewoon aanblijven. Af en toe, dwalen mijn gedachten af naar de kerstdagen in Nederland, de gezellige etentjes en de kaarsjes op tafel en ik moet zeggen.. ik mis het zelfs een beetje! Het blijft toch een gezelligheidsfeest, dat je samen met je familie en naasten deelt. Wat is de reden dat het gevoel van gemis nu ik er niet ben, groter is dan mijn genot op het moment dat ik het wel thuis vier?? De druk? De verplichting? De haast om van het ene etentje naar het andere te vliegen?
Daarom lieve mensen, deze tip vanuit ons hartje.. geniet deze kerst van het hier en nu, stop even met plannen en sta stil bij hetgeen dat je op dat moment aan het doen bent met de mensen die van je houden.. De tijd vliegt voorbij..
Enjoy every second!!
Liefs en een dikke knuffel van ons!
-
25 December 2012 - 17:12
Opa En Oma Zigterman:
we misten jullie ook je moeder en cees er en bert en krista als verrassing we hebben samen gelunct en dat was gezellig morgen gan we me herbert en margriet naar de chinees in opdam ook leuk verder geen nieuws groejes en liefs van opa en oma . -
25 December 2012 - 19:48
Paul En Vero:
Wij wensen jullie ook een fijne kerst vanaf Schiphol klaar om in te stappen. Mike let je goed op je vrouw!! ;-) -
26 December 2012 - 11:56
Trudy:
mike pas je wel een beetje op anneke, straks ben je d~r kwijt.
leuke verhalen weer anneke.
verder nog prettige feestdagen. groetjes trudy -
27 December 2012 - 08:52
Frits:
was toppie jullie neusjes te zien bewegen met 1e kerstdag -
27 December 2012 - 14:18
Margriet:
Mooie verhalen en een wijs advies...! Een heel fijn uiteinde en een geweldig 2013 toegewenst!
Dikke Knuz van Herbert en Margriet XXXXXXXXXX
-
27 December 2012 - 17:06
Harm:
Ja ja zo maak je wat mee je moet ogen in je achterhoofd hebben daar. Je weet het van Miriam in Honduras, op het moment dat ze kontakt zoeken moet je wegwezen want van ophouden weten ze niet.
Wel veel plezier met de Dakar onderneming. Was weer leuk om jullie verhaal te lezen. Michael bij mij deed Skype het ook niet maar na een keer opnieuw downloaden werkte alles weer. Tot horen. -
28 December 2012 - 10:20
Mama:
Hoi lieverds, wat een sensatie...Michael denk goed om me dochter he, An doe maar een gouden ring om je vinger dat geeft misschien ook een signaal af. dikke kuzzzzzzzzzzzzzz mama -
31 December 2012 - 11:19
Maaike:
Wat een avontuur zeg! Was het geen knappe Peruaan? ;-(
Let goed op elkaar en nog heeeeel veeeel plezier! Xx
