De avonturen van Mike en An!
Door: Michael en Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke
26 Januari 2013 | Peru, Máncora
De Machu Picchu is werkelijk adembenemend. Aangezien velen al over de Machu Picchu spraken, er over schreven en het een grote toeristenattractie is geworden, waren wij bang dat het zou tegenvallen. Maar niets was minder waar, het is een pracht. Onvoorstelbaar hoe ze dit zo kunstig hebben kunnen bouwen en hoe ze daar op 2.700 meter in de bergen hebben kunnen leven.
Dag één begon erg onzeker. We werden niet opgehaald bij ons hostel maar kregen uiteindelijk te horen dat we richting het plein moesten lopen. Daar werden we opgepikt met het bericht dat we eigenlijk met een andere bus mee moesten, dus straks over moesten stappen. Vervolgens werden onze paspoorten in genomen en reed het busje, met ons erin weg.. hmmm… stress. Zitten we wel goed? Waarom moesten we niet overstappen¬¬¬? Waar gaan we heen? Waarom krijgen we de paspoorten niet eerst terug?? Het enige wat we konden doen was afwachten en hopen dat het goed zou komen. Gelukkig kwam het, ondanks de gigantische chaos bij deze organisatie uiteindelijk allemaal goed. Een 7-urige busrit later, kwamen we aan waarna we eerst twee uur richting ‘Agua Caliënte’ moesten lopen. Het weer was koud en regenachtig maar dat mocht de pret niet drukken. Met het vallen van de avond, kwamen we in het schitterende toeristendorp aan, waarna de grote chaos verder ging toen er voor iedereen een kamer geregel moest worden. 2,5 uur later leek het dan toch uiteindelijk allemaal goed te komen, kregen we onze paspoorten terug en konden we met een gerust hart eten.
De volgende dag startte een stuk minder chaotisch dan dat hij de dag ervoor geëindigd was. Na een vroeg ontbijt om 4 uur ‘s ochtends, begonnen we aan een heftige hike richting de Machu Picchu. Voor de toegangspoorten naar Machu Picchu werkelijk opende, zaten wij al klaar om naar binnen te gaan. Jammer genoeg was het door bewolking niet mogelijk om de zonsopgang te bewonderen maar ook zonder dat was het een prachtig drop in een (op kleine stukken na) nog bijna perfecte staat. Naast de Machu Picchu vind je een nog grotere berg met nog een aantal ruïnes: ‘de Wayna Picchu’, waar je na een extra klim van 1,5 uur een gigantische en adembenemend uitzicht over de Machu Picchu en de rest van de prachtige omgeving hebt. Daarna startte onze tocht naar beneden, maar niet zonder gevaren. Door de vele regenval waren de paden glad en glibberig, zeker net naast de paden. Het kon ook bijna niet anders, dat ik op een klein, onoplettend momentje, mijn grip verloor en van de Wayna picchu naar beneden donderde. Gelukkig werd ik opgevangen door wildgroei en kon Mike me uiteindelijk weer omhoog takelen. Behoorlijke stress momentje, maar op wat schrammen en splinters na hebben we veilig het dal weer gehaald.
De 14e zijn we ’s avonds richting Copacabana (Bolivia) doorgereisd, waar we de dag erna aankwamen. Copacabana ligt aan het Titicacameer. Het Titicacameer is 8559 km2 en met 3810 meter boven zeespiegel het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Het is er prachtig als het mooi weer is, alleen stroomde het bij aankomst van de regen. Gelukkig is niets zo verraderlijk als het weer en verdwenen de wolken net zo snel als dat ze gekomen waren. Gevolg was, dat we met een gigantisch tomatenhoofd aan het avond eten zaten.
De 17e zijn we vanuit Copacabana naar Isla del Sol gevaren. Een eiland in het midden van het Titicacameer. Volgens de Inca’s is dit de plek waar de kinderen van de Inca zonnegod zijn geboren. ´s Avonds terug in Copacabana kwamen we een bekende tegen uit onze begin periode, de Pantanal Brazilië, en zijn we even heerlijk uit eten gegaan. We zouden daarna nog lekker met een goede fles wijn in een hottube gaan relaxen, maar helaas was deze buiten werking.
18 januari zijn we doorgegaan naar de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld; La Paz, tevens in Bolivia. Er was gelukkig nog een kamer vrij, in het party hostel ‘ Bash en Crash’ waar we eerst eens heerlijk het weekend en de geboorte van ons neefje Bram hebben gevierd.
De 20e zijn we gaan down-hill mountainbiken. De verhalen van mountainbiken op de ´dead road´ hebben onze interesse gewekt. De dead road heeft zijn naam te danken aan de vele voertuigen die jaarlijks van de weg afraakten en 400 meter naar beneden donderden. Ondanks het advies van Kathy om hier maar beter van af te zien, konden we dit niet voorbij laten gaan en gelukkig want het was een wereld ervaring! Op de grens van regen en sneeuw, werden we uit het busje gezet en in veiligheidskleding gehesen. De mountainbikes werden uitgeladen en de helmen gingen op. Het eerste stuk was over asfalt en gigantisch koud. Binnen een paar minuten was er geen droog stukje meer op ons lichaam te vinden en stonden je vingers stijf van de kou. Maar dit mocht de pret niet drukken. Hoe lager we gingen, hoe leuker het werd. Voor we officieel aan de dead road begonnen, kregen we nog een kop koffie en sandwich om op te warmen en energie te vergaren. Op de plekken dat de mist optrok, hadden we een geweldig uitzicht. We fietsten onder watervalletjes door en door stromingen op de weg. Natuurlijk hebben we voorzichtig gereden, maar desondanks ging ik wederom onderuit en knalde tegen Mike aan. Het is gelukkig allemaal weer goed gegaan, want we kunnen het ons natuurlijk niet veroorloven om iets te laten gebeuren en het lieve gezichtje van Bram niet in het echt te kunnen bewonderen!
De laatste dag La paz hebben we de stad nog even lekker bekeken. Hier dacht Mike zich even te laten verwennen door zicht laten scheren bij de kapper. ‘ Eens en nooit weer’, riep hij terwijl hij kwaad de kapsalon uitstormde, zonder te betalen. Hem uiteindelijk ingehaald, zag ik een half geschoren man, onder de wondjes, losse haren, scheve bakkenbaarden, een geur van chocoladepasta dat nog overal over zijn gezicht glom en met een wolk boven zijn hoofd waar je ‘u’ tegen zegt. Hmm.. Ik denk, dat hij het de volgende keer weer zelf gaat doen..
22 januari vervolgden we onze reis weer terug naar Peru. Een trip van 28 uur in één keer richting Lima. We hebben nog maar 2 maanden te gaan en er is nog veel te doen en te zien, beetje vaart dus! ´s Ochtends vroeg kwamen we al voor de eerste verrassing te staan. In plaats van een luxe bus `semi cama` (slaapbus met 160o ligstoelen), stond er een klein oud omgebouwd busje op ons te wachten, die natuurlijk helemaal volgestopt werd. Op de grens van Peru werden we eruit gezet en hadden wij tijd om stempels te bemachtigen in onze paspoorten. In de tussentijd zou onze bagage naar een andere busmaatschappij gebracht worden die ons verder zou brengen richting Lima. Daar aangekomen kregen we, na meerdere pogingen steeds weer te horen dat onze bagage al in de bus lag en dat we rustig konden wachten tot vertrek. Natuurlijk vertrokken we niet zonder een snelle check in het bagageruim. En wat bleek, geen tassen! Chaos! We vlogen beiden een kant op om er achter te komen waar onze tassen waren, waarna bleek dat ze bij het kantoor van de busmaatschappij lagen. Een vriendelijke Chileen, die we in de bus hadden ontmoet, bracht Mike daar snel geen. Al rennend richting het kantoor zag hij een man in tegengestelde richting fietsen met, op zijn bagagevak ónze tassen!! Wat een opluchting! De man snapte al niet waarom de eigenaren niet op waren komen dagen en was bang dat we op de verkeerde bus waren gestapt. Met een gerust hartje, stapte we in en vervolgde we onze 28-uur durende (rechtstreekse) trip. Al kunnen we nu wel uit eigen ervaring zeggen dat rechtstreeks hier in Peru heel wat anders betekent.
De 23e kwamen we om 3 uur gelukkig en veilig in het warme Lima aan. Ondanks de geweldige buschauffeur die ons deze rit vergezelde. Blind inhalen en keren op plekken waar het net zo breed was als de helft van de bus.. hmm.. ik denk dat we blij moeten zijn dat we het ervan af hebben gebracht met een paar kapotte ramen en een schampbotsing met een tegemoetkomende vrachtwagen. Wat een temperatuurverschil met Bolivia waar regen en sneeuw dagelijks voorkomen. In Lima aangekomen besloten we eerst bus tickets te checken, waarna we direct door zijn gegaan naar het noorden. Nog geen twee uur later zaten we alweer klaar voor onze volgende 15 uur durende trip naar Piura. 2 nachten in de bus.. ik ben benieuwd hoe we daar uitkomen. Daar de 24e aangekomen om half 9 hoefden we niet lang na te denken voor we besloten om verder te gaan naar Mancora, laatste stop voor de grens van Equador. Dit is Dé badplaats van Peru en ligt maar 3 uur van Piura af.
Uiteindelijk werden we de 24e in Mancora beloond voor onze trip van 2 nachten en drie volle dagen in de bus. Geen pretje maar je geniet wel extra van de zon, zee, zwembad, hangmatten en koude drankjes.. Hier kunnen we nog wel een paar dagen vertoeven.
tot snel, liefs An en Mike.
Dag één begon erg onzeker. We werden niet opgehaald bij ons hostel maar kregen uiteindelijk te horen dat we richting het plein moesten lopen. Daar werden we opgepikt met het bericht dat we eigenlijk met een andere bus mee moesten, dus straks over moesten stappen. Vervolgens werden onze paspoorten in genomen en reed het busje, met ons erin weg.. hmmm… stress. Zitten we wel goed? Waarom moesten we niet overstappen¬¬¬? Waar gaan we heen? Waarom krijgen we de paspoorten niet eerst terug?? Het enige wat we konden doen was afwachten en hopen dat het goed zou komen. Gelukkig kwam het, ondanks de gigantische chaos bij deze organisatie uiteindelijk allemaal goed. Een 7-urige busrit later, kwamen we aan waarna we eerst twee uur richting ‘Agua Caliënte’ moesten lopen. Het weer was koud en regenachtig maar dat mocht de pret niet drukken. Met het vallen van de avond, kwamen we in het schitterende toeristendorp aan, waarna de grote chaos verder ging toen er voor iedereen een kamer geregel moest worden. 2,5 uur later leek het dan toch uiteindelijk allemaal goed te komen, kregen we onze paspoorten terug en konden we met een gerust hart eten.
De volgende dag startte een stuk minder chaotisch dan dat hij de dag ervoor geëindigd was. Na een vroeg ontbijt om 4 uur ‘s ochtends, begonnen we aan een heftige hike richting de Machu Picchu. Voor de toegangspoorten naar Machu Picchu werkelijk opende, zaten wij al klaar om naar binnen te gaan. Jammer genoeg was het door bewolking niet mogelijk om de zonsopgang te bewonderen maar ook zonder dat was het een prachtig drop in een (op kleine stukken na) nog bijna perfecte staat. Naast de Machu Picchu vind je een nog grotere berg met nog een aantal ruïnes: ‘de Wayna Picchu’, waar je na een extra klim van 1,5 uur een gigantische en adembenemend uitzicht over de Machu Picchu en de rest van de prachtige omgeving hebt. Daarna startte onze tocht naar beneden, maar niet zonder gevaren. Door de vele regenval waren de paden glad en glibberig, zeker net naast de paden. Het kon ook bijna niet anders, dat ik op een klein, onoplettend momentje, mijn grip verloor en van de Wayna picchu naar beneden donderde. Gelukkig werd ik opgevangen door wildgroei en kon Mike me uiteindelijk weer omhoog takelen. Behoorlijke stress momentje, maar op wat schrammen en splinters na hebben we veilig het dal weer gehaald.
De 14e zijn we ’s avonds richting Copacabana (Bolivia) doorgereisd, waar we de dag erna aankwamen. Copacabana ligt aan het Titicacameer. Het Titicacameer is 8559 km2 en met 3810 meter boven zeespiegel het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Het is er prachtig als het mooi weer is, alleen stroomde het bij aankomst van de regen. Gelukkig is niets zo verraderlijk als het weer en verdwenen de wolken net zo snel als dat ze gekomen waren. Gevolg was, dat we met een gigantisch tomatenhoofd aan het avond eten zaten.
De 17e zijn we vanuit Copacabana naar Isla del Sol gevaren. Een eiland in het midden van het Titicacameer. Volgens de Inca’s is dit de plek waar de kinderen van de Inca zonnegod zijn geboren. ´s Avonds terug in Copacabana kwamen we een bekende tegen uit onze begin periode, de Pantanal Brazilië, en zijn we even heerlijk uit eten gegaan. We zouden daarna nog lekker met een goede fles wijn in een hottube gaan relaxen, maar helaas was deze buiten werking.
18 januari zijn we doorgegaan naar de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld; La Paz, tevens in Bolivia. Er was gelukkig nog een kamer vrij, in het party hostel ‘ Bash en Crash’ waar we eerst eens heerlijk het weekend en de geboorte van ons neefje Bram hebben gevierd.
De 20e zijn we gaan down-hill mountainbiken. De verhalen van mountainbiken op de ´dead road´ hebben onze interesse gewekt. De dead road heeft zijn naam te danken aan de vele voertuigen die jaarlijks van de weg afraakten en 400 meter naar beneden donderden. Ondanks het advies van Kathy om hier maar beter van af te zien, konden we dit niet voorbij laten gaan en gelukkig want het was een wereld ervaring! Op de grens van regen en sneeuw, werden we uit het busje gezet en in veiligheidskleding gehesen. De mountainbikes werden uitgeladen en de helmen gingen op. Het eerste stuk was over asfalt en gigantisch koud. Binnen een paar minuten was er geen droog stukje meer op ons lichaam te vinden en stonden je vingers stijf van de kou. Maar dit mocht de pret niet drukken. Hoe lager we gingen, hoe leuker het werd. Voor we officieel aan de dead road begonnen, kregen we nog een kop koffie en sandwich om op te warmen en energie te vergaren. Op de plekken dat de mist optrok, hadden we een geweldig uitzicht. We fietsten onder watervalletjes door en door stromingen op de weg. Natuurlijk hebben we voorzichtig gereden, maar desondanks ging ik wederom onderuit en knalde tegen Mike aan. Het is gelukkig allemaal weer goed gegaan, want we kunnen het ons natuurlijk niet veroorloven om iets te laten gebeuren en het lieve gezichtje van Bram niet in het echt te kunnen bewonderen!
De laatste dag La paz hebben we de stad nog even lekker bekeken. Hier dacht Mike zich even te laten verwennen door zicht laten scheren bij de kapper. ‘ Eens en nooit weer’, riep hij terwijl hij kwaad de kapsalon uitstormde, zonder te betalen. Hem uiteindelijk ingehaald, zag ik een half geschoren man, onder de wondjes, losse haren, scheve bakkenbaarden, een geur van chocoladepasta dat nog overal over zijn gezicht glom en met een wolk boven zijn hoofd waar je ‘u’ tegen zegt. Hmm.. Ik denk, dat hij het de volgende keer weer zelf gaat doen..
22 januari vervolgden we onze reis weer terug naar Peru. Een trip van 28 uur in één keer richting Lima. We hebben nog maar 2 maanden te gaan en er is nog veel te doen en te zien, beetje vaart dus! ´s Ochtends vroeg kwamen we al voor de eerste verrassing te staan. In plaats van een luxe bus `semi cama` (slaapbus met 160o ligstoelen), stond er een klein oud omgebouwd busje op ons te wachten, die natuurlijk helemaal volgestopt werd. Op de grens van Peru werden we eruit gezet en hadden wij tijd om stempels te bemachtigen in onze paspoorten. In de tussentijd zou onze bagage naar een andere busmaatschappij gebracht worden die ons verder zou brengen richting Lima. Daar aangekomen kregen we, na meerdere pogingen steeds weer te horen dat onze bagage al in de bus lag en dat we rustig konden wachten tot vertrek. Natuurlijk vertrokken we niet zonder een snelle check in het bagageruim. En wat bleek, geen tassen! Chaos! We vlogen beiden een kant op om er achter te komen waar onze tassen waren, waarna bleek dat ze bij het kantoor van de busmaatschappij lagen. Een vriendelijke Chileen, die we in de bus hadden ontmoet, bracht Mike daar snel geen. Al rennend richting het kantoor zag hij een man in tegengestelde richting fietsen met, op zijn bagagevak ónze tassen!! Wat een opluchting! De man snapte al niet waarom de eigenaren niet op waren komen dagen en was bang dat we op de verkeerde bus waren gestapt. Met een gerust hartje, stapte we in en vervolgde we onze 28-uur durende (rechtstreekse) trip. Al kunnen we nu wel uit eigen ervaring zeggen dat rechtstreeks hier in Peru heel wat anders betekent.
De 23e kwamen we om 3 uur gelukkig en veilig in het warme Lima aan. Ondanks de geweldige buschauffeur die ons deze rit vergezelde. Blind inhalen en keren op plekken waar het net zo breed was als de helft van de bus.. hmm.. ik denk dat we blij moeten zijn dat we het ervan af hebben gebracht met een paar kapotte ramen en een schampbotsing met een tegemoetkomende vrachtwagen. Wat een temperatuurverschil met Bolivia waar regen en sneeuw dagelijks voorkomen. In Lima aangekomen besloten we eerst bus tickets te checken, waarna we direct door zijn gegaan naar het noorden. Nog geen twee uur later zaten we alweer klaar voor onze volgende 15 uur durende trip naar Piura. 2 nachten in de bus.. ik ben benieuwd hoe we daar uitkomen. Daar de 24e aangekomen om half 9 hoefden we niet lang na te denken voor we besloten om verder te gaan naar Mancora, laatste stop voor de grens van Equador. Dit is Dé badplaats van Peru en ligt maar 3 uur van Piura af.
Uiteindelijk werden we de 24e in Mancora beloond voor onze trip van 2 nachten en drie volle dagen in de bus. Geen pretje maar je geniet wel extra van de zon, zee, zwembad, hangmatten en koude drankjes.. Hier kunnen we nog wel een paar dagen vertoeven.
tot snel, liefs An en Mike.
-
26 Januari 2013 - 02:12
Jelle:
Jeetje wat zijn jullie goed weggekomen! Geloof me, je moet echt zuiniger op je paspoort en backpack zijn. Een volgende keer loopt het minder florissant af! Wees niet te goedgelovig, die les heb ik wel geleerd. Mancora is relaxed! Ik weet niet wat jullie plannen zijn met carnaval. Maar Guaranda in Ecuador is echt te gek. Weinig toeristen, althans paar jaar terug. Mensen uit heel Ecuador komen hier op af, niet te gek druk en zeer betaalbaar. Have fun! -
26 Januari 2013 - 09:27
Kathy:
Haha, ik adviseerde juist de dead road, alleen van Martijn mochten jullie niet. Of eigenlijk mocht Mike niet ;-) was cool hè? Leuk dat jullie het toch gedaan hebben . Herkenbaar trouwens die machu pichu chaos en de rode hoofdjes op het titicaca meer ;-) was toen zo onder dNe indruk dat ik dat alweer vergeten ben. Nou leuk in ieder geval om te lezen over peru en bolivia. Veel plezier verder avonturiers ;-) en niet meer vallen! knuffels van ons -
26 Januari 2013 - 10:18
Cock Wester:
jeetje wat een avonturiers zijn jullie. geweldig!! alleen toen ik het las dacht ik : ze hadden mooi nooit mijn paspoort kunnen krijgen, maar ja ik ben een provinciaaltje. het zal wel nodig geweest zijn....heel leuk om te lezen allemaal.geniet verder tante an en ome mikel! -
26 Januari 2013 - 11:10
Opa En Oma Zigterman:
hoy AN EN MIKE wat een avonturen beleven jullie doen jullie wel voorzichtig we zien jullie graag heel terug hoor het is hier winter en morgen gaat het dooien met gladde wegen zitten we niet op te wachten vanmiddag gaan naar HANS EN SIMONE voor de verjaardagen wat een schatje hebben we er bij BRAM een stoere naam we hebben hem nog niet gezien jammer genoeg ook door de gladde wegen hopenlijk kan het snel verder gaat alles goed opa krijgt een scootmobiel dan kan hij wat verder komen dan met de rollator nou kinderen tot de volgende keer maar weer groetjes en liefs van OPA EN OMA -
26 Januari 2013 - 12:00
Brenda:
Doe je wel een beetje voorzichtig prutsertje?! Graag heelhuids weer terug keren ;-)
Dikke kus -
26 Januari 2013 - 18:17
Margriet:
Mooie en spannende verhalen, maar ik kreeg wel een beetje buikkriebels van die valpartijen en bus-avonturen....doe voorzichtig por favor!!!! Het verhaal van de scheerbeurt van Mike vond ik erg grappig.
Nog veel plezier hou jullie paspoorten ook goed in de gaten.Dikke Knuz X. -
27 Januari 2013 - 10:40
Lies:
sorry moest toch ff lachen toen ik las dat je van de berg gleed......
en toen nog gniffelen om je fietstochtval......
tassen bijna kwijt pfffff
jullie hebben prachtige maar ook hele spannende verhalen!
het is echt een wereldervaring!
kunnen jullie mooi aan Bram vertellen als hij groter is.
Liefs tante Lies
ps heeft mike zich al weer geschoren?
-
28 Januari 2013 - 07:52
Vero:
Hey lieverds zit weer te genieten van de verhalen van jullie helemaal geweldig wat jullie allemaal meemaken !! We hebben nog geen mogelijkheid gehad om op jullie mail te beantwoorden aangezien we geen internet hadden op Koh Wai . Grappig verhaal van Mike en de kapper je zou denken dat kaalscheren niet zo moeilijk zou moeten zijn Hahahaha ... En An wel heel thuiskomen he!!!! Lieverds geniet voor ons gaan de laatste paar daagjes in we zitten nu in Bangkok best leuk maar vind t ook niet erg om deze stad weer te verlaten en dan is de vakantie voorbij..... Ach ja aan alle mooie dingen komt een eind...:-) liefs !! Xx -
28 Januari 2013 - 20:08
Harm En Lia:
Hee lieverds, wat een verhalen weer, heb wel gelachen om je avontuur. Gelukkig is het goed afgekomen, maar pas op, hoor. We willen jullie wel weer heelhuids in onze armen sluiten straks, ok? 'k Vond het super jullie op skype te 'spreken', jullie zien er goed uit allebei. We hoorden vandaag, dat Beatrix op 30 april afstand doet van de troon en dat Alex en Maxima koning en koningin worden, groot feest. Hier gaat het goed. Het is nu 6 graden boven nul en het regent 'warm water'...Nog veel plezier, groetjes van je 'papis', Harm en Lia -
30 Januari 2013 - 15:43
Paulus:
Haha mike met een half geschoren hoofd had ik graag gezien.
Ik begin steegs meer te geloven dat jullie zeven levens hebben . Wees er zuinig op!!
Groeten vanaf bangkok airport op weg naar huis -
03 Februari 2013 - 14:27
Mama:
Ben zelf net terug uit Oostenrijk waar ik niet zulke wilde avonturen heb beleefd als jullie, hoe kom ik toch aan zo'n dochter pfffffffffffffffff denk er wel een beetje om he en ook ik zou nooit me paspoort afgeven ;( Dikke kuzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz van je mij voor jullie beiden :)
-
05 Februari 2013 - 19:36
Van Af Loodwitmolen 101:
bergen zijn in oostenrijk hoog en laag maar in de sneeuw is het toppie la pazz kun je ook roken en kun je ook van genieten wat is de wereld ook mooi he groetjes nog drie dagen dan lekken naar frankerijkse sneeuw
